Jesteśmy
w czarnej...

Nienansycenie twórcze jest na ogół zjawiskiem niezbędnym i pożądanym. Artysta/artystka głodny/głodna to artysta/artystka płodny/płodna. Nas interesują wszakże przemilczane następstwa twórczego nienasycenia; te wstydliwe i niepożądane. Spektakl jest senną fantazją o latach 50., kiedy głód twórczy funkcjonował obok dojmującego głodu fizycznego. Takie były realia okaleczonej powojennej Warszawy, w których powstał Teatr na Tarczyńskiej i Teatr Osobny. Jego twórczynie i twórcy uprawiający sztukę wyprzedzającą ich czasy, tworzyli wyjątkową i barwną komunę artystyczną, w której wykluwały się niezwykłe idee teatralne, plastyczne, literackie, filozoficzne i ezoteryczne.

Creative insatiability, most of the time, is an essential and desirable phenomenon. A hungry artist is a fertile artist. However, we are most interested in the unsaid aftermath of creative insatiability – shameful and undesired. The performance is a oneiric fantasy about the 50s, when the creative hunger coexisted aside from the dominating physical hunger. This was the reality of the post-war wounded Warsaw, where the Teatr na Tarczyńskiej and Teatr Osobny were formed. Its creators, who cultivated art that was ahead of its time, formed a unique and colourful artistic commune where the remarkable theatrical, plastic, literary, philosophical and esoteric ideas could hatch.

NIEWYPOWIEDZIANE, nieopisane. To, czego nie można wypowiedzieć, nie może zostać przetworzone i rozwiązane. Pęknięcia i niespójności wyłaniają się z cienia tego, co zostało wydarte, cisną się na powierzchnię, domagają się ujawnienia. UNTOLD to introspektywna podróż, wynik starannych badań nad potencjałem teatru cieni. Projekcja ciał i przedmiotów na żywo, w której współistnieją iluzja i odsłonięcie sztuczności.

Karagöz jest prosty, niewykształcony i rubaszny, a Hacivat to jego przeciwieństwo. Różni ich wszystko, są jak ogień i woda, lecz bez siebie nie mogą żyć. Karagöz bierze ślub. Szczęśliwy to dzień. Dla wszystkich, tylko nie dla niego. Jego wybranką, a właściwie wybrankiem, którego w dodatku wcale sobie nie wybrał, jest… jego sąsiad – szukający żony pijak z dobrego domu. Ale jak do tego doszło? Co na to Karagöz, jego żona i ów pijak z dobrego domu? Na te i inne pytania odpowiedź daje przedstawienie. Występują: Umut Nebioğlu, Albert Kwiatkowski

Karagöz is simple, uneducated and crude, while Hacivat is his opposite. Everything about them is different; they are like fire and water, but they can’t live without each other. Karagöz is getting married. It is a happy day. For everyone but him. His wife-to-be, or rather husband-to-be, whom he has not chosen for himself, is his… neighbour – a drunkard from a good family looking for a wife. But how did it happen? What do Karagöz, his wife, and the drunkard from a good family think about this? This performance answers these and other questions.

Z szeroko zamkniętymi oczami zanurz się w wyobraźni Edgara Allana Poego, „Arabesco” wydaje się miejscem, gdzie prędkość myśli przenika czas i przestrzeń. Gdzie w realnym świecie, tajemnicy i wyobraźni leży niemożliwa determinacja. Gdzie między konsekwencjami życia w śmierci, zła w dobroci, goryczy teraźniejszości w tym, co mogło być, czai się nieskończoność...

Para cudacznych nieudaczników rozgrywa majestatyczny finał w fantasmagorycznym filmie drogi przepełnionym czarnym humorem, okrucieństwem, czułością, rozciągniętym na mozaice potężnych, poetyckich obrazów. Dedykowany wszystkim tym, którzy żyją swoim życiem na przekór własnym ciałom i przeciwnościom losu. Teatr Líšeň używa środków teatralnych, aby zaadresować tematy pomijane i pozostające na marginesie, jednocześnie niezwykle ważne.

Jest to gorzkie i jednocześnie satyryczne spojrzenie na zasady panujące w naszym społeczeństwie. Przedmiotem dociekań są samotność, śmierć, przemijanie czasu, relacje międzyludzkie i błahość życia. Lalkarz wie czemu stworzył dany spektakl, to jest jego język, niemalże krzyk na alarm, świadomy lub nie, to jego ogólna wizja życia. Nie traktuje tego jako bojowego manifestu, ale zachowuje pewien dystans i retrospektywne spojrzenie, które pozwala mu na obserwację i tępienie wszystkiego z humorem i sarkazmem. Ironia jest jego siłą, pozwalając spektaklowi mówić za siebie, bez słów lecących z ust „aktorów”.

It is an acid, at the same time satirical, look at the rules that govern our society. Solitude, death, time passing, human relationships, and the frivolity of life are inquired into. The puppeteer knows why he created this show; it’s his language, almost his cry of alarm, conscious or not, is his vision of life in general. He doesn’t make it a militant flyer but retains a certain detachment and a retrospective view that allows him to observe and denounce everything with humour and sarcasm. The irony remains his strength, allowing this show to speak without any word coming out of the mouths of the "actors".

To metaforyczna opowieść o miłości współczesnej pary trzydziestoparolatków, którzy mierzą się z wyzwaniami budowania związku. Inspirowany doświadczeniami i rozmowami „millenialsów”, eksploruje złożoność miłości w codziennym życiu pełnym szybkich zmian, oczekiwań społecznych, ciągłego samorozwoju. Bohaterowie, Ela i Filip, w towarzystwie lalkowych form, przenoszą widzów w świat emocji i wewnętrznych zmagań: od pierwszych spojrzeń, przez chemiczne reakcje, po kryzysy i tęsknoty.

Ślub córki króla jest najważniejszym wydarzeniem na zamku. Jednak w trakcie zabawy, zamek zostaje zaatakowany przez starożytnych wojowników – kruków z Kuthi. Zamek w swych murach kryje wiele tajemnic: wysuwane ściany, ruchome części, sekretne komnaty i dziwni mieszkańcy. Widownia oczekuje na początek oblężenia, katapulty, spryt obrońców, perfidność atakujących – i nieprzewidywalny koniec. „Kuthi” to machina, gra, w której ojciec i syn, kruki i obrońcy zamku walczą, na scenie i w życiu. Gotycka atmosfera średniowiecza, tajemnice i magia podkreślone akompaniamentem niepokojącej muzyki.

„Lemba” to spektakl opowiadający historię małej szympansicy kupionej przez Youtubera, w celu zwiększenia zasięgów oglądalności. To głęboko humanitarna opowieść o tym, co jesteśmy w stanie zrobić dla chwilowej sławy, skłaniająca do refleksji jaką cenę płacą za to inni. To historia o potrzebie wolności, odpowiedzialności i solidarności, niekiedy międzygatunkowej. I o tym, że niekiedy najbardziej ludzka może się okazać… sztuczna inteligencja.

W spektaklu, wykorzystując monochromatyczne formy cieniowe inspirowane filmem „Nosferatu – symfonia grozy” Murnaua, w technice kina manualnego – z użyciem ręcznie przesuwanej rolki folii, niczym „taśmy filmowej” – z dystansem i spokojem opowiadana jest historia podróży Jonathana Harkera do dalekiej Transylwanii oraz wizyty Hrabiego Drakuli w Londynie. Ożywione postacie i rozwijająca się fabuła stają się punktem wyjścia do rozmowy ze współczesnym widzem o tym, czy my, mieszkańcy dzisiejszego Wisborga, naprawdę żyjemy, czy po prostu jesteśmy nieumarli…?

The performance uses monochromatic shadow forms, taken directly from Murnau's film “Nosferatu, a Symphony of Horror”, in the technique of manual cinema—with the help of a hand-operated film reel—to calmly and dispassionately tell the story of Jonathan Harker's journey to distant Transylvania and Count Dracula's visit to London The animated characters and plot are a pretext for a conversation with the contemporary audience to consider whether we, the inhabitants of modern Wisborg, are alive or simply undead…